Obuwie robocze to buty wykorzystywane w pracy. Tym mianem określa się potocznie dwa rodzaje obuwia, a mianowicie bezpieczne oraz ochronne, z których jedne i drugie mają za zadanie niwelować działanie czynników zewnętrznych, zagrażających bezpieczeństwu pracownika.
Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy to pracodawca jest odpowiedzialny za zapewnienie pracownikom środków ochrony indywidualnej, do których należą również buty robocze. Muszą one spełniać szczególne wymagania, jakie zostały określone w Polskich Normach. Warto pamiętać, iż wszelkie rodzaje obuwia, nawet jeśli przez producenta zostaną określone mianem butów roboczych, które nie spełniają wymagań spenalizowanych w normach, nie są obuwiem roboczym.
Rodzaje obuwia roboczego
Podstawowy podział obuwia roboczego obejmuje obuwie bezpieczne oraz ochronne. Produkowane jest ono według wskazań określonych norm, posiada odpowiednie certyfikaty oraz oznaczenia. Natomiast zwyczajne obuwie zawodowe to buty, które są przeznaczone do pracy, nie muszą one jednak spełniać restrykcyjnych warunków.
Buty przeznaczone do pracy dzieli się jednak również z uwagi na szereg innych kryteriów, jak na przykład poziom zagrożeń. W tym wypadku wyróżnia się obuwie bezpieczne „S”, które zostało wyprodukowane zgodnie z normą EN ISO 20345, w których podnosek musi wytrzymać uderzenie z siłą 200J i zgniecenie do 15kN oraz obuwie zawodowe „O”, które musi zostać wyprodukowane zgodnie z zaleceniami normy EN ISO 20347 i jest przeznaczone do użytkowania w zawodach, w których nie jest wymagana ochrona palców stopy przy pomocy podnosków.
Z uwagi na typ konstrukcji, można wyróżnić typ A, czyli buty z niską cholewką, B – trzewiki, C – buty sięgające do połowy łydki, D – buty sięgające kolan oraz E dla obuwia, które sięga powyżej kolan użytkownika. Buty robocze dzieli się również z uwagi na rodzaj szkodliwych czynników, przed którymi chroni ono stopy noszących je osób. W tym wypadku można wyodrębnić buty zabezpieczające przed czynnikami mechanicznymi, biologicznymi, chemicznymi, termicznymi, atmosferycznymi oraz obuwie zabezpieczające przed porażeniem prądem elektrycznym, a także obuwie antystatyczne.
Obuwie bezpieczne oraz zawodowe można podzielić również z uwagi na rodzaj materiałów, z jakich zostało wykonane oraz funkcję, jaką dzięki temu spełnia. W tym wypadku wyróżnia się obuwie kategorii I, które jest wykonane ze skóry lub innego materiału oraz obuwie kategorii II – tak zwane obuwie całogumowe, czyli całkowicie wulkanizowane, bądź całotworzywowe, a więc całkowicie formowane. Obydwie kategorie dzielą się dodatkowo na podkategorie, z uwagi na zdolność do pochłaniania energii, odporność na czynniki szkodliwe, jak oleje, benzyna czy rozpuszczalniki, właściwości antypoślizgowe podeszwy, czy właściwości antyelektrostatyczne, a także stopień przepuszczalności wody.
Oznaczenia cech obuwia roboczego
Obuwie bezpieczne jest odpowiednio oznaczone za pomocą symboli literowych, a każdy symbol określa inną cechę danych butów. Dla przykładu buty oznaczone literą „P” są odporne na przekłucie, „I” oznacza właściwości izolacyjne, „WR” to odporność na wodę, zaś „HRO” oznacza odporność podeszwy obuwia na kontakt z gorącym podłożem.
To, jakie obuwie powinno być stosowane na danym stanowisku pracy określa pracodawca, co powinno również zostać zamieszczone w regulaminie pracy.
Jak stanowią przepisy polskiego prawa pracy, obuwie robocze powinno zostać pracownikowi dostarczone nieodpłatnie, ponadto pracodawca odpowiada także za jego konserwację. Na niektórych stanowiskach pracy istnieje możliwość stosowania własnego obuwia roboczego, jednakże w tym wypadku pracodawca jest zobowiązany do zwrócenia pracownikowi kosztów związanych z jego zakupem. Jeśli jednak w regulaminie pracy zawarto obowiązek stosowania butów roboczych na danych stanowiskach, pracownik musi się temu nakazowi podporządkować, a jeśli tego nie uczyni, pracodawca ma obowiązek nie dopuścić go do stanowiska pracy.
Źródło: Glovex – Hurtownia BHP
